Ha Roel,

Dat was mooi om zo bij te praten gisteren.
Vanochtend in de trein besefte ik waarom we anders keken naar symmetrie(breuk).
Jij beschreef het vanuit schaalveranderingen.
Voor mij betekent dat automatisch een dimensieverandering.

Dat is wat ik vanochtend besefte: al mijn begrip van leven en dood, vrije keuze e
schepping,is het gevolg van mijn denken in termen van Dimensies.
Voor mij is di het spel waarvan we deel zijn:

symmetrie versus symmetriebreuk
veld versus systeemgrens
0 versus 1
open system versus gesloten systeem.

In Delft, 1974 had ik al door dat het veld de grens is, binnenstebuiten.
Meer recent kon ik dat herinterpreteren als golf = deeltje = golfknoop.
Dat is de kern van alles wat ik in Delft bestudeerde; en toen al begreep.
Maar het is ook de kern van lichaamsorganisatie: moebiuslussen in 4 dimensies.

Ik had mezelf indertijd en vraag gesteld, en heb het antwoord gevonden.
Ik weet hoe materie een vorm is van bewustzijn.
Ik weet hoe ziekten en gezondheid uitingen zijn van hetzelfde principe.
Ik kan vrije keuze en wil (want ziel) exact in ons bestaan identificeren.

Maar de erige reden dat ik dat kan is omdat ik uitga van logica.
Logica is niet deel van de wiskunde, maar van dimensieanalyse.
Elke verandering van logica betreft een verandering van dimensies.
Dat is (het meest compact) als en (dubbele) Moebiuslus te beschrijven.

Ik heb geen probleem om vanuit de materie te projecteren maar bewustzijn: ik weet dat ze één zijn.
Ik heb geen probleem met begrijpen van gezondheid en ziekte: ik weet dat het één dynamiek is.
Ik heb geen probleem om leven, liefde, gezondheid, bewustzijn te verklaren: het gaat om een golfknoop in de systeemgrens.
In heb, sinds vanochtend, na ons gesprek gisteren, door hoe onze betrokkenheid in schepping daarin ook één is.

Achteraf bezien is het simpel.
Een symmetriebreuk is het invoegen van een systeemgrens.
Echter, dat is identiek aan het veranderen van de dimensie.
Maar: dar betreft de HELE dimensie; dus ook onze beleving.

Met andere woorden: ik heb nu antwoord op een andere vraag die ik me stelde.
Ik wist dat betrokkenheid de basis is van leven: be-leving.
Ik wist dat wetenschap de planeet en leven sloopt doordat betrokkenheid ontkend wordt.
Nu weet ik, sinds vandaag (na gisteren en gesprek met Matti Pitkaenen) hoe dat is te beschrijven.

Dat wat we hier beleven heeft NIETS met materie te maken.
Materie (ruimte/anatomie) is een gevolg van processen (tijd/fysiologie).
Processen zijn alleen stabiel wanneer de grens (regulatie/energie) integer is.
Integriteit is gebaseerd op integratie (informatie/bewustzijn).

De meeste van die oplossing had ik 20 jaar geleden al te pakken.
Het punt is dat ik het eerst in de logica/wiskunde probeerde te beschrijven.
Daarna probeerde ik het in de natuurkunde/modellen te beschrijven.
En tenslotte probeerde ik het in de beleving/biologie/geneeskunde te beschrijven.

Dat zijn allemaal vormen van hetzelfde; dezelfde logica in andere dimensies.
Waar het echter om gaat is niet de beschrijving maar de beleving.
Het gaat niet "Reality", maar om Realisation" (bewustwording/beleving).
Ik weet nu dat ik dat ALLEEN vanuit de verandering van dimensies kan beschrijven.

Dat is waarom ik gister niet kon uitleggen wat het verschil was tussen onze perspectieven.
Het gaat niet om symmetrie(breuk) door schaalverandering of systeemgrensverlegging.
Symmetriebreuk, schaalverandering, systeemgrens vorming/kollaps is een dimensionele operator.
Dat is ALLEEN als dimensionele verandering te 'beschrijven'; alleen als beleving.

En dat is waar de sleutel ligt: elke ja/nee systeemgrensverandering verandert alles.
De hele werkelijkheid verandert: de scalargolven van Meyl zijn dat soort effecten.
Het gaat daarin niet om de golven maar om de golfknopen: solitonen(ont)vorming.
Het is echter geen materieel of fysiek of fysisch of fysiologisch proces, maar dimensioneel.

Nu kan ik verder: ik heb nu het handvat om betrokkenheid expliciet te beschrijven.
De wiskunde voor deze logica ken ik nog niet; ik weet niet of die al bestaat.
De natuurkunde (beschrijving) is in deze immaterieel; het gaat om fase.
De wetenschap is in deze ook niet meer van echt belang: het gaat om magie.

De wetenschap van dode materie verziekt en vernielt de aarde.
Die ravage heeft slechts één oorzaak: ont'kenning van eigen betrokkenheid.
Dor de betrokkenheid te herstellen, geneest dat alles.
Het recept ligt in het verbinden van betrokkenheid met Vrije Keuze; dat is nu gelukt.

Maar gister kon ik dat niet zo verwoorden: nu weet ik: het gaat om de dimensies.
Alleen vanuit de dimensionele logica kan ik leven/liefde/gezondheid/bewustzijn begrijpen.
Allen van daaruit is te zien dat/hoe betrokkenheid/bewustzijn bepalend is voor leven.
Het spelen met dimensies: dāt maakt ons schepper in de schepping.

Het is het gemakkelijkst als een moebiuslus te beschrijven.
Zij het dat het gaat om een moebiuslus in 4 dimensies (fase soliton).
Waarbij het niet gaat om de golven maar de relatie tussen hun knopen.
Dat, overigens, is het enige verschil tussen bewustzijn, energie, tijd en ruimte.

Daarmee heb ik de diepere vraag die ik me stelde opgelost.
Ik heb nu de feitelijke basis van de wetenschap van leven.
Maar dat is niet vanuit de oude waarnemingsmodellen te beschrijven.
Het gaat erom, om het (als magie/scheppend vermogen) te beleven.

Komende dagen zal ik proberen de betrokkenheid expliciet te formuleren.
Maar het basisidee is je dus al bekend: dat wat we gister bespraken.
Zij het dat het vanuit dimensielogica moet worden bekeken.
Want alleen dan is te zien dat materie een vorm(ing) is van(uit) bewustzijn.

Voor mij ben ik mijn speurtocht nu weer een stap verder.
Ik wist al hoe alle vormen van wetenschap één zijn.
Ik wist ook al hoe de wereldgeneeswijzen allemaal één zijn.
Nu heb ik ook het recept: alleen bewustzijn van bewustzijn is nodig.

Zo zie je maar; een goed gesprek en ... QED

A propos: je opperde indertijd "PhD aan de faculteit integrale geneeskunst'.
Ik weet dat ik tijd, is geld, nodig heb om alles te beschrijven.
Of is het studiefonds een optie voor dat soort ondersteuning?

Feel well

O#o